Bij het kluisje hoort een code, geen sleutel, want ja – waar laat je die? Om me heen kleden mannen zich uit tot ze gekleed gaan in slechts wat riempjes. De lederen broek met open bips blijft de all time classic, zie ik. Tijdens de Mr Leather Amsterdam verkiezing is een praatje snel aangeknoopt. Zoals met Snake More, dit kalenderjaar nog verkozen tot Mr Latex Praag, die mijn blik verruimt met een fetisj die ik nog niet kende.
Puppy? Jawel, puppy. Snake: “Dat is een combinatie van leer en latex mét het masker van een hond. Maar vanavond is vooral voor de grote, gespierde man. Die wil laten zien: ik ben een man en zal ook als een man gezien worden.” Dus weinig Abba vanavond? “Niet?! Kut…” Dat is Arthur Ammerlaan met een grapje. Zelf is hij niet óf leer óf latex óf rubber. “Ik begeef me waar het juiste feest is. Ik heb thuis ook een kilt in de kast hangen. En een masker bij me.” Van een puppy? “Nee. Van show wrestling.” De lol van zo’n hondje begrijp ik iets beter als er even later eentje voorbij komt schuifelen, op handen en knieën – én openbipsbroek. Zijn baas krabbelt hem op het bolletje.
Vanavond inderdaad geen Ich Bin Wie Du of I Will Survive, zeker niet. Deze jongens houden van house die je, als je niet oppast, omschrijft als het betere stampwerk en dat moet je niet willen. Er zijn maar vier kandidaten en allemaal doen ze één act van vijf minuten, max. Zo’n verkiezing is leuk, maar het moet niet te lang duren. De meeste bezoekers hier hebben toch al geen uitgesproken favoriet, ze komen voor de afterparty in de donkere hoeken en nissen waar de banken al klaar staan en de slings aan het plafond hangen.
De act van Nick lijkt me, als ik het mag zeggen, zijn ontwikkeling van onderdanige tot een stoere leerman, met kapiteinspet en alles, en om dat te vieren playbackt hij Freddy Mercury met een dildo. Maar ik kan er ook helemaal naast zitten. Raymond gooit als apotheose twee hondenvoerbakjes met condooms leeg. Een ander speelt een potje schaak. Hij wint en mag de verliezer straffen, op meerdere wijzen. En Mark heeft een goochelact waarin hij diverse spullen uit een mannenbips tovert, maar dat is allemaal niet echt.
Het wachten is op de winnaar, ik kijk om me heen. Mannen staan wat, praten wat, het kon net zo goed een receptie zijn, alleen is iedereen hier toevallig gekleed in tuigjes, giletjes, sportbroekjes, best heavy petten en hier en daar een hondenkop. De verkering: “En morgen gaan we weer kaasfonduen, hè.”
Bron: HetParool
