‘Ik was trots dat ik was betaald voor seks’
‘De halve maatschappij keurt het af en van een keurige blonde psychologie studente als ik verwacht niemand het. Dat maakte het nog leuker. Na de eerste keer liep ik over straat en dacht, nu ziet iedereen aan me dat ik betaald ben voor seks. Ik voelde geen schaamte, maar trots, een beetje alsof ik ontmaagd was. Of ik volwassen was geworden en een nieuwe wereld was binnengetreden. Dat is nu acht jaar geleden. Die eerste keer was met een vaste klant van de club die altijd gebeld wilde worden als er nieuwe meisjes waren. Hij vroeg me een blinddoek om te doen; ik spiekte er onderdoor en zag een vriendelijke, bedeesde man. Daarna wilde hij dat ik hem aftrok, wat ik saai vond, maar oké. Hij pushte me geen moment dingen te doen die ik niet wilde, dat is me trouwens later ook bijna niet overkomen. Over de verhouding tussen de klant en de sekswerker bestaan vooral cliché-beelden: grove mannen die sekswerkers zouden gebruiken voor hun eigen gerief. Maar waarom zou zo’n man mij pijn willen doen of beledigen? Al betaalt hij ervoor, het blijft intiem, het blijft seks, dat doe je met zijn tweeën en dat is altijd leuker als je het allebei naar je zin hebt.
Ik ben niet ineens een totaal andere vrouw als ik werk
Of het echt klikt tussen een klant en mij heeft altijd met persoonlijkheid te maken, nooit met zijn uiterlijk. Echt cool is het als ik merk dat een man het mij naar de zin probeert te maken. Iemand die mij vraagt wat ik wil. Ik heb duizend keer liever die wat eenzame, vriendelijke man van de eerste keer dan een superknappe man die alleen met zichzelf bezig is en net te hard slaat. Overigens denk ik dat ik met mijn specialisme bdsm in het voordeel ben, seks maakt daar slechts een onderdeel van uit. En het past me, ook privé heb ik een voorkeur voor bdsm. Ik ben dus niet ineens een totaal andere vrouw als ik werk. Hooguit een nog vrolijker en geilere versie van mezelf, want daar betaalt hij voor. Al doe ik het niet voor het geld alleen, ik heb er altijd andere inkomsten ernaast gehad. In zo’n club verdien je sowieso geen kapitalen, van de 200 euro per uur, kregen wij er 60 of 70. En hoewel ik tegenwoordig buiten clubs werk, doe ik sekswerk voornamelijk uit nieuwsgierigheid. Een deel van mijn plezier is gespeeld, een wezenlijk deel van mijn plezier is echt.
Nu ik inmiddels ben afgestudeerd en aan de universiteit werk, doe ik het nog maar een paar keer per maand. Ik hoef niet een tweede keer af te spreken met een man als ik er geen zin in heb, omdat ik de huur moet betalen. Sinds een tijdje heb ik een geweldige vriend, dus als ik moet kiezen tussen een avondje werken en hem, wordt het al snel hem. Niet omdat hij moeite heeft met mijn werk of jaloers is en niet omdat ik het onethisch zou vinden ofzo om met een man voor geld te vrijen als ik thuis een vriend heb.
Ik ben eens mijn ouders tegengekomen op het moment dat ik een hotel verliet
Met geen van de gebruikelijke bezwaren tegen dit werk voel ik enige affiniteit. Zo weet ik bijvoorbeeld al sinds jong dat ik polyamoreus ben. Zonder ooit van die term te hebben gehoord, zei ik al op mijn 16de tegen mijn eerste vriendje: als je vanavond op dat feestje zin hebt met een ander meisje te zoenen, ga je gang hoor. Ook mijn vriend is polyamoreus. Dat is een zegen, hij vindt mijn werk oprecht prima. Zelf heeft hij er ook vriendinnen naast. Al jong had ik het lef om bestaande opvattingen over monogamie en allerlei vooroordelen over sekswerk naast me neer te leggen. Ik heb ervoor moeten knokken, maar ik ben nu volkomen gelukkig en ontspannen. Jammer dat ik bijna niemand kan vertellen wat ik doe. Op de universiteit denken ze geloof ik dat ik een brave muts ben, want als iemand me soms vraagt wat ik het weekend heb gedaan, zeg ik, oh, een beetje gehangen met vrienden. Ook omdat ik niet chantabel wil zijn, vertel ik buiten mijn vriendenkring niemand iets. Laatst zei een collega: ik zag je vorige week op het station, en ik dacht, shit, ik liep daar met een klant. En mijn ouders ben ik eens tegengekomen net op het moment dat ik een hotel verliet. Kind, wat heb jij een mooie jurk aan, zeiden ze, en ze geloofden goddank mijn snelle smoes dat ik daarbinnen een conferentie had. Nee, ook zij vermoeden niks. Ze zouden zich onnodig zorgen maken over de risico’s in dit vak. En natuurlijk zijn die er, ik laat me vastbinden door mannen die ik niet ken, maar risico’s heb je met een blind date ook. Het selecteren van mijn klanten begint al voor de eerste afspraak, tijdens het mailen. Ik merk meteen welke mannen met één hand op het toetsenbord zitten en met de andere hand op een andere plek. Mannen die geen interpunctie gebruiken en geen hoofdletters, antwoord ik niet eens.
Na acht jaar ben ik nog altijd trots op wat ik doe
Het is een vak: iemand een leuke avond bezorgen en tegelijk jezelf niet kwijtraken en ervoor waken dat je de leiding houdt. Overgave en inleven tegelijk. Dat kan ik. Als ik aan het einde van de avond naar huis ga, denk ik: wauw, dat iemand er 200 euro per uur voor over heeft om met mij te zijn. Ongelofelijk. Na acht jaar ben ik nog altijd trots op wat ik doe. Energie kost het me nauwelijks meer, alleen tijd.’
