De nostalgie van het pre-internet seksdaten

De 44-jarige Rotterdamse bedrijfsleider schaamt zich echt niet voor zijn seksuele escapades, maar hij kijkt wel uit om dat allemaal aan de grote klok te hangen. ‘Je moet altijd rekening houden met de taboes van een ander. Je krijgt het keihard terug, hoor.’ Vrienden en familie schrikken al als hij zegt dat hij naar de sauna gaat. Laat staan als ze zouden weten dat hij er naast zijn vrouw nog een vriendin op nahoudt. Een dame die hem, tot wederzijds genoegen, flink onder de duim houdt.

Drieënhalf jaar geleden beleefde Roland zijn eerste onlineafspraakje in een Van der Valk-hotel in De Bilt. Hij had een advertentie gezet op Sexjobs.nl: ‘Man zoekt dominante vrouw voor golden shower’. ‘Ik ben altijd enorm van het avontuur geweest. Met mijn vrouw deed en doe ik heel leuke dingen, maar daarnaast zocht ik ook verder.’ Dat betekent dat hij ook weleens betaalde voor seks. Ook neigde hij steeds meer naar dominante vrouwen. Maar in het pre-internettijdperk betekende dat vaak een hopeloze zoektocht naar iemand die in zijn specifieke behoeften kon voorzien. Hoe vaak hij wel niet geld had uitgegeven aan een dame die na twintig minuten zei: ‘Nee, ik kan toch niet plassen.’ Was hij weer een illusie armer en zijn geld kwijt.

Nee, dan die eerste onlinedate. ‘Retezenuwachtig was ik. Ik had een telefonisch noodlijntje met een goede vriend die wist waar ik zat en ik had mijn sleutels en bankpasjes verstopt in een tl-bak.’ Per appje kondigde de meesteres haar aankomst aan: ‘Ga maar in de verste hoek van de kamer staan met de deur op een kier.’ En na veel nerveuze anticipatie, gevolgd door drie uren erotische onderwerping, bekende hij haar: ‘Je komt voor mij uit de hemel vallen.’

Als het vinden van een speld in een hooiberg, zo voelde het. En het internet was de metaaldetector. Voor zijn meesteres was het ook een wens die in vervulling ging. ‘Ik dacht dat ze een pro was, maar ze had het nog maar twee keer eerder gedaan. Thuis kon ze niet dominant zijn, zei ze. Haar man wilde er niets van weten.’

Zijn eigen vrouw wilde hem desnoods wel ter wille zijn, maar ‘dominantie kun je niet spelen’, zegt hij. ‘Je bent het of je bent het niet.’ Trouwens, als kostwinner – dat laatste zegt hij met een trots die lijkt voort te vloeien uit een diep plichtsbesef – zou hij niet het idee van zich kunnen afzetten dat zij zijn vrouw is, voor wie hij moet zorgen.

Hij is nu van de polyamorie. Niet dat zijn echtgenote iets tekortkomt: die heeft geregeld dates met andere mannen op Tinder. Met haar bezoekt hij kinky party’s als Wasteland en Toxic, ze hebben pas nog een cursus Japanse bondage gedaan en ze zitten op Fetlife, dé plek op het internet waar iedereen die niet in de kalme wateren van de mainstreamseks vaart, gelijkgezinden ontmoet. Facebook met de f van fetisj. Op de homepage: ‘Fetlife is het sociale netwerk voor de bdsm-, fetisj- en kinky community.’ Bijna 7,5 miljoen leden delen bijna 40 miljoen foto’s en 600 duizend filmpjes en hebben daarnaast nog tijd om zo’n negen miljoen discussies te voeren.

‘Het is internationaal en lokaal tegelijk. Je kunt de evenementen die in jouw omgeving plaatsvinden volgen, vrienden toevoegen of je bij groepen aansluiten. Zo breid je je netwerk uit, naargelang je interesses.’ Niets te bizar of te buitenissig. Altijd al gemolken willen worden (m/v)? Op Fetlife zit wel iemand met een adresje voor een demontabele melkmachine die je zo de slaapkamer inrolt.

Roland is nu branding aan het overwegen, als eerbetoon aan zijn meesteres. ‘Ik bedoel: met een rietje afgerost worden, prima, heb je twee weken last van. Maar zo’n brandmerk, man, dat lijkt me de ultieme kick, een trofee voor altijd.’

Jazeker, hij is zich ervan bewust dat zijn grenzen verder opschuiven, om elke keer weer die rush van endorfine te voelen. ‘Maar branding is nu even mijn heilige graal. Iets dat ik op het net heb gezien en dat me echt aangrijpt.’ Aan de andere kant vindt hij ook dat waardevolle zaken zijn verdwenen met de komst van het internet . De onzekerheid of al je verlangens wel ingelost gaan worden. De spanning van de uitgestelde bevrediging.

Als Roland vertelt over zijn dagen van seks op parkeerplaatsen, komt er een Anton Pieck-achtige nostalgie over hem. ‘Het Labbegat in Waalwijk aan de A59, daar werd veel aan buitenseks gedaan. Maar het was altijd maar afwachten of je in de schemering iets leuks tegen het lijf zou lopen. Dat maakte deel uit van het avontuur. En als er niets gebeurde? Ook goed. Thermosfles koffie mee en gezellig ouwehoeren met andere liefhebbers die daar geregeld kwamen. Dat waren leuke tijden.’

Maar toen kwamen Sex voor de Buch en het internet, en vervolgens wisten hele busjes met sekstoeristen dat plekje te vinden. ‘Funest! Weg spannende sfeer. Nu gebeurt er helemaal niets meer.’

Het digitale voor-elk-wat-wils heeft een keerzijde. Internet heeft de romantiek van de schaarste om zeep geholpen. ‘Wachten bestaat niet meer. Wat je maar wilt, je kunt het razendsnel vinden. En als je het hebt, ga je weer op zoek naar het volgende.’

Hij denkt dat hij binnen een jaar een brandmerk laat zetten.

Bron: Volkskrant 2019