De verborgen wereld van kink en bdsm: ‘Mannen die lijden winden mij op’

Bdsm, shibari, fetisj, puppyplay, sex positive: Brussel ontpopt zich als de hoofdstad van de kinky feestjes. BRUZZ ging zelf naar een feestje en sprak met diverse organisatoren. “Euro­parlements­leden, diplomaten, expats … hoe meer macht en aanzien, hoe meer ze zich willen laten domineren.”

Om de zoveel tijd is er in Brussel een fetisj- of bdsm-feestje (Klik op ‘Het woordenboek van kink en bdsm’ hierboven.) Dat van ‘Fetish project’ bijvoorbeeld blijkt al aan zijn zestiende jaargang toe.
Als we rond halftwaalf de trap van kelderclub Barrio aan de Kapellekerk afdalen, zien we ongeveer evenveel mannen als vrouwen – jong en ouder – die latex, vinyl of een uniform dragen. Soms niet veel meer dan een leren harnas of korte broek. Een man volledig in latex, hoofd inclusief, wordt aan een leiband voortgetrokken door een vrouw. In de loungeroom zit een gezette vrouw met een masker de hele avond alleen op een bank. Al die maten en vormen zien, werkt bevrijdend, net als in een sauna. Even prettig is de mix tussen hetero’s en LGBTQ+. Wat gedeeld wordt, is de fetisj, de rest maakt minder uit.

Halfeen. Een show met twee dames verzinnebeeldt de begeerte voor latex. Nadien verspreiden de feestgangers zich over dansvloer, lounge en rokersruimte, maar de meeste mensen dringen rond de playroom, een aparte ruimte van zeven meter op vijf waar kettingen uit het plafond komen, een bank staat en vooral waar jonge mannen staan aan te schuiven om billenkoek te krijgen. De meeste mensen lijken elkaar te kennen. Toch is het als nieuwkomer niet zo moeilijk om zelf aan de beurt te komen – gewoon vragen. Het contrast is bevreemdend. De vrouwen zijn lief en zorgzaam, maar halen tegelijk ongemeen hard uit met hun paddle en dat steeds op precies dezelfde plek.

Aan de andere kant van de speelkamer hetzelfde contrast, maar intenser: een man met zijn rug tot bloedens toe gegeseld door een minzaam lachende vrouw. De harde slagen doen hem kermen van pijn en plezier. Omstanders kijken jaloers toe. Opvallend: de hele avond zijn het vrouwen die de zweep hanteren. Al horen we dat het op andere avonden ook andersom kan.

“Mensen komen gelijkgestemden ontmoeten,” zegt Salem (50), die het evenement nu al zestien jaar organiseert. “Het blijft in de eerste plaats een feestje, waar iedereen zijn fetisj kan vieren. Dit is geen seksclub, al gebeurt er soms weleens iets.” Dat kunnen we beamen: op de bank van de playroom ligt een koppel te vrijen, een ander paar heeft later op diezelfde bank orale seks, een vrouw begraaft haar gezicht in de kont van een man, en naast ons, op de dansvloer, begint een man zich af te trekken.

“De klemtoon ligt niet echt op bdsm,” gaat Salem verder. “Je kunt het een beetje zien als de doorstroom ernaartoe. Wat we wel merken is dat Nederlandstaligen vaker ‘spelen’ of seks hebben dan Franstaligen. Dat heeft wellicht met de oriëntatie op Nederland dan wel Frankrijk te maken, waar het respectievelijk wel en veel minder gangbaar is.”

Die klemtoon is er een week later wel, in de bdsm-village op het Erotix-festival in Groot-Bijgaarden, vlak bij Basilix. Organisator Master Taurus (69) is daarmee niet aan zijn proefstuk. Al veertig jaar lang organiseert hij bdsm-feestjes, ook op Ric’s boat, die door renovatie definitief onbruikbaar is geworden. Noodgedwongen week hij uit naar Kampenhout, waar hij nu ook femdom- en feetloverfeestjes houdt. Met zijn bdsm-village reist hij dan weer het land rond. “Dat dorp bestaat uit gespecialiseerde standhouders,” legt hij uit, “een playzone met bdsm-meubeltjes en een podium, waar suspensie, fire- en needleplay te zien zijn.”

Zelf had hij vroeger verschillende bdsm-partners, maar nu hij een vaste vriendin heeft, ligt dat in het verleden. “Volgend jaar gaan we trouwen,” klinkt het trots. “Dat wordt een groot bdsm-feest. De benedenverdieping is voor het buffet en de muziek. Boven komt één grote, volledig ingerichte speeltuin.”

Maar waarom zou je eigenlijk met andere koppels bdsm beoefenen, terwijl je toch makkelijk voor jezelf een dungeon of uitgeruste kerker kan afhuren? “Biljarten doe je toch ook niet thuis? Je wil gelijkgestemden vinden, vrienden maken, ideeën uitwisselen. Vroeger had je daarvoor in Brussel nog de Moda Moda, een sm-club, maar die bestaat al zeker twintig jaar niet meer. Meestal gaat het nu om privéfeestjes bij mensen thuis.”

Dat is ook hoe Sigrid Schellen (37) het ziet. Als professionele bdsm-meesteres verdeelt ze haar tijd tussen Limburg en Brussel. Aan de Zavel baat ze tegelijk de winkel Subspace* uit, waar ze haar eigen ontworpen sm-meubelen verkoopt en workshops geeft: shibari* – dat heel populair geworden is – en slagwerk.

“Er is een vrij grote scene in Brussel, met veel munches* en feestjes, ook al is er hier niet zo’n openbare plek zoals het Fetish café in Antwerpen.” Die scene treft elkaar thuis. Via Fetlife* vind je de weg daarnaartoe, waar dan doorgaans zo’n dertigtal mensen samen speelt. “Bijkomend voordeel is dat je daar minder die kliekjes hebt die je op publieke feesten vindt: mensen zijn er veel socialer,” zegt Schellen. “In het najaar huurt iemand een groot huis in Brussel. Daar kijk ik al erg naar uit. ”

Schellen is een geboren Domina. “Al van toen in de films Braveheart of Eastern Promises leerde kennen, dacht ik: Jaaaah! Die pijn lijdende mannen wonden me erg op. Eenmaal in het wereldje werd de ‘sub’-rol me als vrouw eerst nog wat opgedrongen. Al snel nam ik het over tijdens het spel. Dat ging vanzelf. Onderdanige mannen doen me echt wel iets.”

Die onderdanige mannen vindt ze in Brussel bij de vleet. “Europarlementariërs, diplomaten, expats … hoe meer macht en aanzien, hoe meer ze zich willen laten domineren. Dat cliché klopt gewoon. Zo heb ik onlangs nog een erg belangrijke man ingegipst. De hele nacht kon hij niet bewegen of naar het toilet gaan. De volgende morgen bevrijdde ik hem, waarna hij rechtstreeks naar z’n werk ging.”

Doorgaans gaat Schellen bij klanten thuis, of op hotel. “Mijn zwepen steek ik dan in een tekenkoker,” lacht ze. Haar andere spulletjes zitten in een dokterstasje. Vaste verzoeknummers zijn bondage, shibari, anaal en voetaanbidding. “Bij moslimmannen bijvoorbeeld, is dat laatste echt een dingetje.”

Master Max (34), zelf cisgender homoman, heeft dan weer redelijk vaak heteromannen als klant. “Ze zijn gelukkig, hebben een gezin, maar willen toch gedomineerd worden door een man,” zegt hij. Daarvoor beschikt Max over een zeer degelijk uitgeruste sm-kelder met onder meer een kooi, volwassen babystoel, andreaskruis, swing, haken, dokterskabinet, een heel assortiment aan electrostaven – zijn favoriete spel – en zelfs een sensory deprivation room. Master Max was vroeger sekswerker, zoals wel vaker in de bdsm-wereld, en ziet zichzelf nog altijd zo. Maar tot een happy ending komt het doorgaans niet. “Het is interessanter als ze die opwinding bewaren tot thuis.” Schellen is dezelfde mening toegedaan. “Ik vraag hen dan om in het tankstation onderweg naar huis even naar het toilet te gaan en een foto door te sturen. Daar gaan ze helemaal wild op.”

Ook in de queer-scene beweegt er heel wat op het kruispunt van fetisj en seks. De Homo Erectus organiseert samen met de aangrenzende fetisjwinkel Spit it Out puppy-wedstrijden – denk hondenmaskers – en sneakerverkiezingen. In de seksclub Stammbar vinden dan weer underwear- en jockstrapavondjes plaats.

“In Antwerpen staat de leerscene wel veel sterker,” zegt Frédérick Da Soghe van seksclub Stammbar. “Dat komt omdat seksclub The Boots er meer afgelegen ligt. Je moet er ingang betalen en de mensen blijven de hele avond binnen. Daar kleden ze zich dan ook op. Hier in Brussel liggen alle homobars op een kluitje. Daardoor is er veel uitwisseling: iedereen loopt bij elkaar binnen en de dresscode is minder strikt.”

Sinds vorig jaar staan de deuren van Stammbar aan het Fontainasplein om de drie maanden nóg wijder open. Dan zijn naast gaymannen ook andere gender­expressies welkom. Them, heet dat feestje, dat nu al voor de vierde keer georganiseerd wordt en als sex positive omschreven wordt: een treffen waar, met wederzijdse toestemming natuurlijk, seks gevierd wordt, maar ook niet hoeft: het feest staat centraal. Ook anders georiënteerde mannen en Flinta (Female, Lesbian, Intersex, Non-Binary, Trans en Agender) kunnen zich dan uitleven in de darkroom, of gewoon gezellig feesten.

“Ik heb de mosterd in Berlijn gehaald,” zegt organisator Graham Peel (40), die ook enkele jaren in de Duitse hoofdstad gewoond heeft. “Daar feesten mensen van verschillende oriëntaties al langer door elkaar.” De eerste twee keer was dat met wisselend succes. “Vrouwen waren terughoudend om de darkroom te gebruiken, omdat die zo snel gevuld werd door mannen,” zegt Peel.

“Op advies van de organisatoren van het Porn Film Festival – waar op het slotfeest ook een darkroom is – is één cabine nu exclusief voorbehouden voor Flinta, en werken we met armbanden voor mensen die niet seksueel benaderd willen worden. De laatste editie was zelfs met gesloten deuren en een toegangs-­QR-code, zodat je het feestje al moest snappen vooraleer je binnen kon. Een succes,” zegt Peel. “We hebben de magische formule gevonden.”

Them is niet het enige sex positive-­feestje in Brussel, een concept dat net als in Londen en Amsterdam ook in onze hoofdstad aan een opmars bezig is – Parijs blijft hopeloos achter. Zo vindt deze week in nachtclub C12 het queer-feestje Lube plaats. De focus ligt er meer op de muziek, maar er zijn ook twee playrooms: een voor Flinta en een waar iedereen welkom is. En ook de tijdelijke Horst club in Vilvoorde pakt straks in het tweede seizoen weer uit met een darkroom.

Al is uitpakken misschien niet het juiste woord: de promotie van seks, fetisj of bdsm in en rond Brussel blijft moeilijk. Terwijl Amsterdam zich profileert als seksbestemming, is het voor Stammbar onmogelijk om, bijvoorbeeld, via Visit Brussels, reclame te maken als seksclub. Zelfs bij een publiekstrekker als de maandelijkse gayparty La Demence in de Fuse, wordt de darkroom zedig verzwegen.

Het valt verschillende betrokkenen op: in België is het nog altijd met de handrem op, in tegenstelling tot in Nederland en zeker Duitsland, waar niemand van je intieme passie wakker ligt. “Een restantje katholicisme,” zegt Schellen. “Zelfs in Brussel vind ik de mensen niet vrijer van geest. De shit die ik hier gehad heb met mijn winkeltje … niet te geloven. Ik heb zelfs een valse wand gebouwd om mijn andreaskruis te verstoppen. Zoveel roddel, achterklap en verontwaardiging was erover. De Zavel is erger dan het ergste Limburgse dorp.”

En dan gaat het nog maar om een winkel-met-workshops. Een vast fetisj- of bdsm-café op poten zetten, is nog een pak moeilijker. Zeker, je hebt parenclubs als Val d’Amour in de Greepstraat, waar al eens een leer- en latexavond op de agenda staat, of Cocoon Club op de Leuvensesteenweg, waar kooi, andreaskruis en gynaecologenstoel ter beschikking zijn. “Maar een vergunning of lening krijgen voor een nieuw fetisjcafé is niet makkelijk. Ik heb daar al regelmatig met een vriend voor samengezeten,” zegt Schellen. “Veel zal je ook niet verdienen, want bdsm’ers drinken nauwelijks.” Of zoals Master Taurus het stelt: “Knifeplay met een paar pintjes op, dat gaat niet.” Het grootste deel moet dus binnenstromen via de inkom. “Maar vijftig euro kun je toch ook niet vragen? Mensen geven dat niet meer, alles moet gratis,” aldus Schellen.

Ook Max wil een club openen, maar botst op dezelfde financiële drempels. En Master Taurus? Die zou al blij zijn als hij zijn bdsm-feestjes weer in Brussel zouden plaatsvinden. “Als het kon, doe ik het meteen. Maar een voldoende grote locatie vinden, met parkeerplaats voor de deur zodat mensen in tenue kunnen aankomen, ik vrees ervoor. Jammer, want we hebben er een vast publiek voor dat ernaar blijft vragen.”

Bron: Bruzz