Eén van de mooiste kanten van mijn vak is dat je de mens achter de façade te zien krijgt. Zo sprak ik laatst een mevrouw met een topfunctie in het bedrijfsleven. Ze leek wel weggelopen uit een glossy: slank, haar blonde lokken perfect in model geföhnd en casual maar duur gekleed.
Vanwege angstklachten die haar belemmerden in haar werk was ze bij mij terechtgekomen. In de veiligheid van mijn spreekkamer liet ze ook haar andere kant zien en vertelde me: ‘Ik heb een hele rare hobby’. Ze bloosde en na wat draaien op haar stoel kwam het hoge woord eruit: ‘BDSM’.
Tot haar 25e had ze niks met seks, vertelde ze. Tot ze op een dag een jongen ontmoette die haar verleidde om zich te laten vastbinden tijdens de seks. ‘Opeens werd ik wakker en voelde ik elke vezel in mijn lichaam gloeien. Echt bizar’. Ze vond het opwindend als niet zij, maar de ander volledige controle over haar had. ‘Niet dat flauwe vijftig-tinten-grijs-getut, maar écht gedomineerd worden en helemaal onderworpen zijn aan de ander’.
‘En hoe voel je je na zo’n weekend?’, vroeg ik. Zonder nadenken antwoordde ze: ‘Herboren en bevrijd’.
Dit strookt natuurlijk niet met ons beeld van een ‘moderne’ vrouw.
BDSM is een bijzondere vorm van seks en staat voor ’bondage, discipline, dominantie en submissie, sadisme en masochisme. Met andere woorden: seks waarbij bepaalde fantasieën rondom macht worden uitgeleefd binnen duidelijke afspraken en met wederzijdse toestemming.
Uit een online-enquête van een Canadese psycholoog bleek dat 44% van de mannen en 24% van de vrouwen minstens één keer hebben gefantaseerd om een andere persoon tijdens een vrijpartij te slaan. Ongeveer 3 op de 10 bevraagden hadden zich al een keer voorgesteld hoe het is om tot seks te worden gedwongen. In de meeste gevallen bleef het bij fantasie.
Talloze psychologen hebben hun hoofd er al over gebroken. Volgens Freud hebben we als mens nou eenmaal de dubbele behoefte om ons te willen onderwerpen én te willen overheersen. De één meer dan de ander. We proberen allemaal te voldoen aan het plaatje waarvan we denken dat de buitenwereld dat van ons verlangt.
Ik vind dat vooral erg saai, onoprecht en onmenselijk. Gelukkig zie ik in mijn spreekkamer talloze tinten grijs. Ongebreidelde lustbeleving met een snufje agressie. Het lijken soms net mensen…
Bron: Telegraaf 2024
