Crash (film)

“Love in the dying moments of the twentieth century.”

Op een avond raakt James betrokken in een auto-ongeval met Dr. Helen Remington, waarbij haar echtgenoot overlijdt. De twee ontdekken dat ze allebei seksueel opgewonden raakten van de crash, en sluiten zich al snel aan bij een groep auto-fetisjisten. De leider van de groep, Vaughan, betrekt Helen en James bij zijn imitaties van beroemde auto-ongelukken.

Speed and steel don't like flesh and bones, zong Caroline Aiken ooit.
Deze film kijkt daar iets anders tegenaan. 

Het auto-ongeluk als paring, verstrengeling, van hard metaal en kwetsbaar vlees, en het dodelijke auto-ongeluk als ultiem orgasme. James Dean werd door zijn dood in zijn Porsche 550 onsterfelijk. Het lijkt het doel waar de personages in Crash naar streven. Als het even kan met die Hollywood-touch.

Vanaf het begin, een zwaar aangezette zinnelijke (om niet te zeggen geile) sfeer, met een score die dát misschien niet zo zeer ondersteunt, als wel er iets dreigends en unheimisch aan toevoegt. Spader en Unger spelen hun rollen als in een roes, strak gespannen als een veer, afwisselend ingehouden en kolkend van opwinding. Hunter, Arquette en Koteas doen niet of nauwelijks voor hen onder. Misschien één of twee mindere scènes, maar daar tegenover een hele reeks die toch wel zeer memorabel te noemen zijn. De opening. De eerste aanrijding, godskolere, de ontblote borst van Hunter. De wasstraat, natuurlijk.

Mijn eerste indruk is wel dat Crash iets beter begint dan dat het eindigt. Maar toch, geweldige film eigenlijk. Het beste dat ik van Cronenberg tot nu toe gezien heb.

Geregisseerd door: David Cronenberg. Met onder meer: James Spader, Holly Hunter en Elias Koteas. Releasedatum: 27 maart 1997

Bron: MovieMeter