Het relaas van een onderdanige vrouw
Ik heb het recentelijk wel eens uit proberen te leggen aan een goede vriendin/collega van me. Op seksueel vlak leek ze het te begrijpen maar het betekent zoveel meer voor me dan alleen dat. Het is een zíjn, een gevoel, beleving … een soort geaardheid.
In deze geëmancipeerde tijd, lijkt het haast een doodzonde om als vrouw geen carrière te maken, niet even hard te (kunnen) zijn als een man, niet naast iemand te lopen of niet ronduit voorop. Emancipatie betekent voor mij gelijkheid maar juist op het vlak van vrije wil. Een eigen keuze te mogen maken. Een keuze om zakelijk gezien de touwtjes in handen te nemen en ze privé juist over te dragen aan iemand anders. Ik voel me juist prettig als ik kan zorgen voor iemand en wanneer ik me gewoon vrouw mag voelen. Vrouw zijn zoals míjn definitie daarvan is. We zijn niet voor niets verschillend in elkaar gezet. Ik vind het heerlijk wanneer de verstandhoudingen in een relatie overduidelijk vastgelegd zijn. Hij leidt, ik volg. Het negeren van mijn innerlijke drang naar deze verstandhouding voelt voor mij dan ook juist als een zonde. Iets wat heel natuurlijk voelt, naast me neerleggen omdat de maatschappij dit heden ten dagen oplegt, heb ik veel te lang gedaan. Dat wil en kan ik niet meer. Het is onderdeel van mij als persoon.
In mijn pubertijd merkte ik al dat ik “afweek” van mijn vriendinnen. Dat mijn brein andere zaken als prikkelend labelde, dan die van de mensen in mijn omgeving. Na het ontvangen van een aantal negatieve reacties over mijn ideeën, ging mijn mond hierover dan ook op slot. Jarenlang heb ik mijn fantasieën en gevoelens in een kluisje op zolder laten liggen. Ver weg van mijn dagelijkse leven. Verstopt onder dozen, lag het gevoel stof te vangen. “Het hoort niet!” “Het is niet gepast.” Allemaal zinnen die mijn innerlijke wensen en behoeftes onderdrukten. Eenzelfde gevoel als mijn moeder me vroeger gaf wanneer ik liever in bomen klom dan keurig netjes knutselde aan tafel met alle andere meisjes. “Jij hoort je zo niet te gedragen. Dit is wat een keurig meisje hoort te doen!” al wijzende naar het gefreubel aan de tafel.
Deze afkeur en verwensing, zorgde voor de opsluiting van mijn drang naar het ontdekken van mijn fantasieën. Met het label “ongepast!” eraan vastgeniet, werd het kluisje verzegeld. Ik dacht er zelfs niet meer over na. Ik beschouwde het niet meer als mogelijkheid ooit nog iets met die gevoelens te doen.
“Hindsight is 20-20!” zeggen ze wel eens en ook op mij bijzonder goed van toepassing.
Als ik vandaag, zo’n twee jaar nadat ik mijn kluis heb durven openen en mijn onderdanigheid de vrijheid gegeven heb die het verdient, terugkijk dan realiseer ik me elke dag weer dat dit een vitaal, ontbrekend stuk was in mijn leven. Ja, terugkijken is gemakkelijk maar ik had het denk ik niet anders willen doen.
Ik heb die jaren nodig gehad om de vrouw te worden die ik nu ben. Een vrouw die klaar is om haar onderdanigheid aan te kunnen, het toe te laten, een onderdeel van haar leven te laten zijn. Want laat ik eerlijk zijn, zelfs nu vind ik het nu nog niet altijd even gemakkelijk om mijn ziel en zaligheid zo volledig te geven aan iemand. Mezelf zo compleet open te stellen, bloot te geven, zonder die beschermende muren, mijn touwtjes over te dragen en vertrouwen dat diegene tegenover me mij kan lezen, uitdaagt, prikkelt, grenzen opzoekt en wellicht verlegt. Ik betwijfel of ik dit tien jaar geleden aan had gedurfd. It takes balls…pardon my French. Meer lef dan ik ooit voor mogelijk hield.
Hoe moeilijk het ook soms kan zijn, welk gevecht er op bepaalde momenten ook in mijn koppie huishoudt, het weegt niet op tegen het gevoel van ongekende rust én tevens kracht. Het voelt als een thuiskomen. Het geeft me geborgenheid en een gevoel van acceptatie van mijn zijn. De buitenwereld verdwijnt naar de achtergrond en mijn Meester en ik, die connectie, in het hier en nu staan, dat is wat telt. Een soort mindfullness als het ware maar dan met een kinky twist. Pure focus op elkaar, doorzettingsvermogen, een innerlijke drive waar ik gehoor aan mág geven. Het geeft mij een voldaan gevoel als ik iemand content zie, dat heeft het altijd gedaan. Maar om iemand te dienen? Om hem te horen genieten van mijn volgzaamheid? Te horen dat ik hem tevreden stel? Zijn lusten bevredigen en mij als submissive te vormen naar zijn wensen? Dat wakkert dat sluimerende vuurtje in mij aan dat altijd op de achtergrond aanwezig is. Op zulke momenten brandt het in alle hevigheid. Het windt mij mateloos op! Zijn ogen zien glimmen van trots door mijn dienstbaarheid, me klein en kwetsbaar durven voelen omdat hij over me waakt, het raakt me tot in mijn kern. Ik wil van hem zijn. Zijn eigendom. Goede gesprekken kunnen voeren met elkaar maar altijd in volle bewustzijn van de onderlinge verstandhouding. Met liefde en plezier, toegewijd aan elkáár. Ik kijk omhoog naar hem en Hij omlaag naar mij maar beide met evenveel respect.
Als ik terugkijk naar mezelf, naar de vrouw die twee jaar geleden was, dan vind ik haar alweer naïef en onwetend en DAT vind ik ook weer zo’n geweldig aspect hieraan. Ik word wijzer en ontwikkel mezelf. Een psycholoog kan niet tippen aan de ontwikkeling die je doormaakt wanneer je je begeeft in een intense D/s. Het werkt enorm verhelderend om mezelf zo open te stellen en te ontdekken welke onzuiverheden er al die jaren verscholen hebben gezeten. Door alle poriën naar mijn ziel open te stellen, kan al het ongewenste weggespoeld worden. Alle schaamte, verlegenheid, overige ongemakken en struikelblokken kan ik (moet ik) aan(pakken) door enkel zijn hand te nemen, te vertrouwen en te dienen. Een hele eenvoudige basis maar wel een fundamenteel verschil met die “geëmancipeerde” (bij gebrek aan een beter woord) vrouw die ik eerst was. Die het van zichzelf alleen aan moest kunnen. Ik wil een beter mens zijn, een betere onderdanige, voor hem! En die drive helpt uiteindelijk ook mezelf.
Door dit deel van mezelf te accepteren en door het te integreren in mijn leven, geef ik mezelf wellicht één van de mooiste geschenken van mijn leven, namelijk weer een compleet mens te mogen zijn. Met al mijn fantasieën en wensen. Met al mijn kinks en fetishes. Het hoort bij mij en door dit te erkennen, erken ik mezelf. Ik mag er zijn.
En die definitie van mijn moeder, van een keurig, braaf meisje? Die heb ik voor mezelf maar eens eventjes herdefinieerd.
Bron: onbekend
