Mijn vrouw houdt er een ‘slaaf’ op na en dat maakt ons gelukkiger

Heel normaal oogt hij. Zijn gezinsleven ziet eruit als ‘huisje, boompje, beestje’, aldus Jan (volledige naam bij de redactie bekend) uit Wageningen. ,,Met baan, vrouw en schoolgaande kinderen. Niet heel anders dan dat van het gemiddelde stel van middelbare leeftijd.”

Behálve misschien als je onder zijn bed gaat kijken, bekent Jan. ,,Daar tref je tassen met speelmateriaal aan. We halen geregeld de planten van het plafond. Aan de te grote haken hangen we dan onze touwen en kettingen op.”

Nog een wezenlijk verschil met het gemiddelde gezin: ,,Mijn vrouw houdt er een slaaf op na. Zelf ben ik dominant, maar zij heeft beide kanten in zich en wil soms ook dominant zijn. Daarom heeft ze er een vriendje bij, hij is graag onderdanig. Zij geeft hem bevelen, hij volgt ze op. Zelf heb ik naast mijn partner ook dames waar ik mee speel. Wij laten elkaar daarin vrij en zijn blij voor elkaar.”

Er was een tijd dat Jan nog worstelde met zijn gevoelens. ,,Ik was een laatbloeier en ontdekte bdsm in het begin van het internettijdperk, via chatgroepen.”

Gelijk voelde hij zich erdoor gegrepen. ,,Al gaf ik er nog niet volledig aan toe. Ik wist niet in welke wereld ik zou terechtkomen. Ook ik was beïnvloed door de normen en waarden van de maatschappij. Ik had gedachten als: ‘Ben ik een griezel dat dit mij opwindt? Is er iets mis met me?”

,,Tegelijkertijd voelde bdsm voor mij als thuiskomen. Het is voor mij de ultieme vorm van zorgzaamheid. Dat ik als dominante alles bepaal. En de ander, die onderdanig is, zegt: ‘ik ben zó blij dat ik eventjes volledig de touwtjes uit handen kan geven’. Een ontlading in ons drukke leven.”

En dus kruipt het bloed waar het niet gaan kan. Jan experimenteerde erop los. ,,Voor het eerst iemand bonderen met mijn stropdas was een openbaring. Of dat ik een dame beet en ze dat vreselijk waardeerde.” Daarna volgde van alles: van blinddoeken en slaan tot en met een ander laten rondkruipen met gezichtsmasker.

Met hem zijn er nog vele anderen, weet hij nu hij al twintig jaar lid is van ‘Vereniging Studiegroep Sadomasochisme (VSSM). ,,Doen alsof het niet bestaat is geen optie. Er zijn 30.000 Nederlanders die op FetLife (platform voor bdsm, red.). uitkomen voor hun verlangens. Veel daarvan probeerden dat in eerste instantie te onderdrukken.”

Dat komt volgens Jan onder andere door de misverstanden die er bestaan. ,,Zo zou bdsm haaks staan op gelijkwaardigheid. Niet mee eens. Dat mijn vrouw in de slaapkamer en op feestjes onderdanig is aan mij, betekent niet dat ze dat in ons gezinsleven ook is. Als ik bij het ontbijt zou zeggen: ‘Vrouw, zet koffie voor me’, zou ze dat niet accepteren, hoor. Ze zou zeggen: ‘Kan er nog een ‘alsjeblieft’ vanaf?’.”

Hoe zit het met de ander pijnigen? ,,Daar kleeft een griezelig beeld aan. Rammelende kettingen, gierende zwepen en schreeuwende mensen. Let wel: níéts in de bdsm-sfeer van onze vereniging is grensoverschrijdend.”

,,Een échte sadist zou het een rotzorg zijn of een ander pijn heeft of niet. Bij ons draait het meer om spel, om macht en overgave, dan om de fysieke pijn zelf. Een tik geven of spelen met ijsblokjes is leuk, zolang beide partijen genieten. Daar hebben we regels en stopwoorden voor.”

,,In een normale kroeg kan een of andere idioot een vrouw een klap op haar billen geven zonder toestemming: hier is dat uit den boze. Vertrouwen is de basis en de sociale controle is hoog.”

,,Zodra een partner het stopwoord zegt, is de harde grens bereikt. Zou je op een feestje toch doorgaan, dan springen er bij ons gelijk vijf man op je nek om duidelijk te maken: ‘tot hier en niet verder’. Dat heb ik overigens in al die jaren nog nooit zien gebeuren.”

Waarom wil hij – duidelijk blij als bdsm’er – toch anoniem blijven? ,,Als ik ervoor uitkom shockeer ik mijn omgeving, waaronder kinderen en schoonouders. Dat is het mij niet waard. Die werelden houden we dus gescheiden. We vieren verjaardagsfeestjes twee keer. Eén voor onze bdsm-vrienden, één voor de rest.”

Ook op zijn werk in de schadebranche had hij het geheim liever bewaard. ,,Toch moest ik op een gegeven moment een soort coming-out doen bij mijn toenmalige werkgever. In mijn contract stond namelijk dat ik mij niet zonder toestemming van de directie bij de Kamer van Koophandel mocht inschrijven. Dus toen ik dat als bestuurder van de bdsm-vereniging wilde doen, moest ik dat melden.”

,,‘Komt niets van in’, was het antwoord van mijn werkgever. ‘We hebben te maken met conservatieve klanten en willen niet dat je bekendstaat als de man met de zweep.’ Omdat het om mijn inkomstenbron ging, heb ik dat toen geaccepteerd, met tegenzin. Er is nooit meer over gesproken.”

De hele maatschappij is doordrenkt met het taboe, merkt hij. ,,Probeer maar eens een locatie te regelen voor een bdsm-feest, dat is gegarandeerd gedoe. Uitbaters willen er niets mee te maken hebben of zijn bang hun vergunning kwijt te raken.”

,,En wat dacht je van de zorg? Er zijn seksuologen die hele opleidingen volgen, maar amper horen over bdsm. Daarom geef ik ook voorlichtingen aan professionals. Hoe ga je als psycholoog om met zulke verlangens van een cliënt? Of als relatietherapeut met een stel waarvan één die behoefte heeft en de ander niet? Begrip en acceptatie kan veel sores schelen: depressies voorkomen, huwelijken redden of scheidingen versoepelen.”

,,Bdsm maakt ons gelukkiger. Mijn vrouw is na een spel met haar slaaf ontspannen. Na een feestje zit ik lekkerder in mijn vel. Wij omarmen onze seksualiteit volledig. Ik doe mijn verhaal puur omdat ik dat anderen ook gun. Laat bdsm’ers zijn wie ze zijn. Het onderdrukken ervan is niet goed voor een mens en bovendien niet nodig.”

Bron: AD 2025